ویژگی بافت و ساختار
• رنگ و رنگرزی
دستبافته منطقه سیرجان همانند مناطق همجوار، با تنوع رنگی مختلف، درگذشته با رنگزاهای گياهی و بومی منطقه كرمان مانند پوست گردو (طیفهای قهوهای)، پوست انار (طیف زرد و نخودی)، كاه كوهی و جاشیر (رنگهای زرد و طلايی)، برگ مو كه دراصطلاح بومی منطقه به برگ رز شناخته میشود (رنگ زرد مایل به سبز)، روناس/ رُناس (طیف قرمز مایل به زرد و لاکی روناسی)، گلرنگ (زرد مایل به قرمز)، اسپرک (طیف رنگ زرد)، زارچ كوهی نوعی زرشک (رنگهای قرمز کمرنگ)، برگ بنه و کاه کوهی (رنگهای قهوهای و خاکستری)، نیل (طیف آبی روشن تا آبی تیره و سورمهای و سبز)، و بوته محلی به نام «تربيت» (برای طیف رنگهای زرد) و از مواد رنگزای حيوانی مانند قرمزدانه (رنگهای صورتی روشن تا ارغوانی و بنفش) و با دندانههايی چون زاج سفيد جهت افزايش زمان جذب و ثبات رنگها بر روی الياف پشمی بهره میگرفتند؛ اما برههای از زمان، با ورود رنگهای شيميايی به پروسه رنگرزی هنر بافندگی، تا حد زيادی رنگرزی اين منطقه دچار تحول شد و استفاده از رنگهای شيميايی در كنار رنگهای گياهی و حیوانی رونق گرفت. درنتيجه به مرور زمان باعث كاهش كيفيت رنگ برخی فرشها مورد استفاده شد. اما در دهه اخیر، اغلب گلیم و گلیم فرشهای بافته شده در این منطقه، به صورت کاملاً طبیعی تولید شدهاند و این روند ادامه دارد.